Author: प्रशांत लवटे-पाटील (page 5)

वाटलं नव्हतं… आत्ता कुठेतरी सारं काही जुळून येत होतं, गुंतलेेलं धागं पुन्हा…

शांत संध्याकाळ … सकाळ जगायला प्रवृत्त करायची, दुपार काळजाला विचारात पाडायची. कळत…

प्रश्न तोच वारे उलटया दिशेने वाहत होते, मला पाठीमागे सारत होते, “प्रश्न…

गणित फसल … ————————————————– खुप काही गिरवल होत, खुप काही ठरवल होत,…

मी असाच ! ————————————————– तू नव्हतीस तेव्हा ही … मी असाच होतो…