सांधण व्हॅली

सांधण व्हॅली :

ट्रेकचा दिवस : २६ जानेवारी २०१३

२६ जानेवारी २०१३ .. या दिवसापर्यंत खर्या अर्थाने “ट्रेकिंग” असा प्रकार सुरु नव्हता, बर्याच वेळा वेगवेगळ्या किल्ल्यांवर जाऊन मी मिळला बघायचो पण “ट्रेकिंग” चा असा काही नाद नव्हता. पण माझा मित्र राकेशने मला फोन केला आणि विचारले “सांधण व्हॅली” ला जायचे आहे येतो का ??

पहिला मी विचारले, काय आहे हे ?? कारण कधी जाण्याचा संबंध नव्हता त्यामुळे सह्याद्रीची अशी जास्त कल्पना नव्हती … म्हणल येतो … जाऊ …  राकेशने हा ट्रेक प्लान केला होता अंदाजे १५ जन होतो मोठी गाडी केली होती … २६ जानेवारी २०१३ ला सकाळी ३ वाजता आम्ही निघलो.

प्रवास खूपच लांबचा होता आणि ती गाडी…. पाट दुखणार माहित होते …

नारायणगाव … संगमनेर मार्गे … घाटघर Dam  … मग साम्रद गाव  जिथून ट्रेक सुरु होणार होता .. सकाळी ८ वाजता आम्ही पोहचलो, चहा-पान केला, २६ जानेवारीचा दिवस त्यामुळे शाळेत बरेच कार्यक्रम सुरु होते .. मुल मस्त तयार होऊन आली होती … बालपणीचे दिवस आठवले…

ट्रेक ला सुरवात झाली … पायवाटेनं जाताना पालापाचोळ्यावर पाय पडून होणारा आवाज, गर्द झाडीतून वाट काढत व्हॅलीत पोचलो.

 व्हॅलीत पोहचताच तोंडून शब्द आला “बापरे … काय हा प्रकार” ….दोन्ही बाजूंनी उंच उंच कडे आहेत. व्हॅलीत मोठाले खडक, दगड-गोटे यातून मार्ग काढत जायचे होते … माझ्या हातात कॅमरा होता … पहिल्यांदाच ट्रेकिंग ला आलो होतो आणि तो हि सांधण व्हॅली !!!

 माझ्याबरोबर राकेश होता .. विवेक होता … ग्रुप पुढे मागे झाला होता …. व्ह्यालीचा आनंद घेत आम्ही पुढे सरकत होतो ..वाट तशी रुंदच म्हणून पावले जपून टाकावी लागतात, कारण काही मोठमोठे दगडधोंडे, शिळा पडलेल्या दिसतात. बर्‍यापैकी आत चालल्यावर व नजर उंचावून पाहिली की लक्षात येते, आपण थेट डोंगराच्या मधोमध खोदलेल्या भेगेत आहोत. ही भेग जवळपास ४५०-५०० फूट खोल आणि २५ फूट रुंद. केव्हातरी १० फूट देखील, आणि एक किलोमीटर लांब! हाच आहे सांधण व्हॅलीचा निसर्गनिर्मित राकट आविष्कार.

‘सांधण व्हॅली ‘ला ” द व्हॅली ऑफ शॅडो” म्हणून देखील संबोधतात. अधून-मधुन अरुंद ठिकाणी डोकावणारी उन्हाची तिरीप अंगावर झेलत, दगडधोंडे पार करत आपण छोट्या आणि रुंद अश्या ओढ्यापाशी येऊन थबकत, तो पार करताना अगदी छाती पर्यंत पाणी असल्यमुळे बॅगा डोक्यावर घेणयावाचून गत्यंतर नाही.

ग्रुपनी असलो की सामान कुठेतरी खडगावर ठेवायचं आणि मनमुराद पोहण्याचा देखील आनंद घ्यायचा. तो पार केल्यावर मग पुन्हा एकदा खडगावरुन चालण्याचा थ्रील सुरू होतो. मधून मधून असे ओढे आणि लहानसे धबधबे आपल्यासाठी नित्याचेच होउन जातात आणि याचं पाणी देखील मधूर आणि शध्द.म्हणजे पाण्याच्या बाटल्या संपल्या आणि तहान लागली की या पाण्याची साथी आहेच ती अगदी दरी पार करे पर्यंत. त्यानंतरचा मार्ग हा लाहान-मोठे खडग पार करून किंवा साठलेल्या पाण्यातून वाट काढत जाण्याचा असा आहे.दरी जशी रुंद होत जाते तसा तीचा उतारदेखील वाढतच जातो. म्हणजे मग डोंगरकडय़ाजवळ आलो असे समजावे.

 त्यानंतर आपण एका महत्वाच्या पॅचवर येउन पोहोचतो जिथे रॅपलिंगचा थरार आणि ‘फुल्ल टू अॅडव्हेंचर’ ची कमाल आहे… इथे जर आमची गम्मत झाली … आम्ही जो गाईड आणला होता त्याच्या जवळ राप्प्लिंग साठी काहीच नव्हत … त्याच्याकडे फ़क़्त रोप होती … आणि विशेष म्हणजे राकेश ला पण कल्पना नव्हती कि इथे असा प्रकास्र आहे. आम्ही १२ वाजता या ठिकाणी पोहचलो होतो … पण आवश्यक गोष्टी नसल्यामुळे अडचण निर्माण झाली होती … ऐन वेळी त्या गाईड ला शिव्या देऊन हि काही उपयोग नव्हता … आणि परत जाने हि अडचणीचे होते.

 आमच्याबरोबर ३-४ ग्रुप्स होते जे एकदम तय्रीचे होते … राप्लिंग साठी लागणारी सगळी साधने त्यांच्याकडे होती … आम्ही त्यांना विनंती केली कि आम्हालाहि मदत करा जेणे करून आम्ही खळी उतरू … त्यांनीही हा-ना करत आमची २-३ लोक खाली उतरवली नंतर मात्र त्यांनी नकार दिला … आता मात्र जाम अडचण झाली कारण २-३ लोक खाली आणि बाकीचे वर…. ४-५ च्या सुमारास २-३ जणांचा एक ग्रुप आला त्यामध्ये एक तोडीचा ट्रेकर होता त्याला एक रोप कमी पडत होती … जी आमच्याकडे होती .. तो म्हणाला काही काळजी करू नका आपण सगळे निवांत खाली जाऊ … मग त्याच्या मदतीने आम्ही सगळे खाली उतरलो …

आयुष्यातला पहिला ट्रेक आणि त्यामध्ये राप्लिंग …. भीती तर वाटत होती कारण आयुष्यात पहिल्यांदा हा प्रकार करत होतो … पण जमले आणि खाली उतरलो …०फुटाहुन थेट खाली येणं केवळ एका दोरखंडाच्या सहाय्याने आणि निर्धास्तपणे हा निश्चितच एक ‘रॅपफुल’ अनुभव आहे. हा पॅच पार केल्यावर व थोडं चालल्यावर ४० फुटाचा दुसर्‍या पॅचसाठी आपण सज्ज होतो. मग अनुक्रमे १२ आणि १५ फुटाचे असे दोन पॅचेस पार करावे लागतात. मग मधुनच येणारा मोठा ओढा पार करुन झाला की नंतरची पायवाट साधी-सरळ पण ओभड-धोबड व छोट्याश्या उतार्‍यानी युक्त असून ती पार करत आपण फोटोग्राफीचा पण आनंद लुटू शकतो.

अंदाजे ८ च्या सुमारास आम्ही व्हॅली पार करून खाली पोहचलो .. बाकीचे सगळे ग्रुप्स मुक्कामासाठी आलो होते … आम्ही मात्र मुक्कामच्या तयारीने आलो नव्हतो .. खाली उतरून त्या भयानक आणि देखण्या व्ह्यालीचे फोटो काढून आम्ही परतीचा मार्ग धरला … जाताना पूर्ण अंधार होता … आम्हला गाईड चा उपयोग या वेळी मात्र नक्की झाला … त्यालाच वाट माहित होती …. पाण्याची कमतरता आम्हाला वरती चढताना नक्कीच भासली … आणि खपूच चढाइचे काम होते … जाम दमछाक होत होती … पण पर्याय नव्हता … अधून मधून थांबत आम्ही एकदाचे वरती पोचलो ….

सांधणव्हॅली चा ट्रेक करण्यापूर्वी काही गोष्टींची काळजी हमखास घ्यावी ती म्हणजे, अनुभवी ग्रुपसोबतच इथे जावे.गरज असल्यास एखाद्या गावकर्‍याला सोबत घ्यावे. खडगं, पाणी व जंगलातून वाट काढावी लागत असल्यामुळे, अनेकदा सरपटणार्‍या प्राण्यांशी गाठभेट होते, मग पायाच्या संरक्षासाठी म्हणून चांगले बुट घालणे व कपड्याची एखादी जोडी सोबत असणे अत्यावश्यकच आहे. धाडस म्हणून चुकून देखील एकट्याने जाणे टाळावे. तसंच दरी पार करताना रात्र झाल्यास रहाण्याची सोय तिथेच होऊ शकते, म्हणून त्यासाठी तंबूंची व्यवस्था आपल्यासोबत असलेली बरी. जेवण्याची सोय देखील असू द्यावी. पाण्याचा प्रवाह असल्यामुळे, इलेक्ट्रॉनिक वस्तूंची योग्य ती खबरदारी घ्यावी. गावकर्‍यांना आगाऊ सूचना दिल्यास खाण्याची व्यवस्था होते. पण तयार जेवण सोबत देखील न्यायलाच हवं.