हरिहरगड – अंजनेरीगड : भाग १

वाचण्या अगोदर आमच्या भावांची टोपण नाव सांगतो म्हणजे वाचताना कपाळावर प्रश्न चिन्न उभ राहणार नाही,

२) जगतगुरू : श्री. विशाल सावंत

३) उंच बोका / बोका : श्री.अभिजित पासलकर

४) हास्यसम्राट : श्री. रोहन भोसले.

२०-२१ चा जून, शनिवार-रविवार होता, शनिवार पहाटेचे साढे तीन वाजले, मोबाईल ने ओरडाओरड सुरु केली (घड्याळाचा गजर) , नेहमीप्रमाणे गजर होण्याआगोदरच जाग आली होती आणि गजर होण्याची वाट बगत होतो …खिड़कीतून बाहेर पाहिले, ढगांनी भांडायला सुरवात केली होती, वाटल हेर कसा येणार एवढ्या लांबन, फोन केला तर लागना, म्हणल आता जरा पावसात भिजनार गडी. व्हाट्स ऍप वर बोक्यान संदेश टाकला होता “On the way” म्हणुन… जगतगुरुनी फोन केला…. मेमरी कार्ड तेवढ नक्की घ्या म्हणुन. त्याची वाट लागली होती …. लग्नाचे शूट करून आला होता, आणि मेमरी कार्ड करप्ट झाले होते.

ब्याग रात्रीच भरून ठेवली होती, उचलून अल्टोत  कोंबायची होती  … पटापट आंघोळ केली, तयार झालो तोवर उंच बोक्याने बेल वाजवली … गडी ट्रेक सुरु होण्या आगोदरच भिजला होता … वल्ली कापड बदलली. आमच्या बाईसाहेब जरा आजारी होत्या तरीपण सकाळी सकाळी त्यांनी चहा करून दिला. मी आणि बोका चहा आणि बिस्कीट खात होतो  …आणि हेराची वाट बघत बसलो होतो.

शेवटी सह्याद्रीचे हेर 5 च्या सुमारास आले, ढगांच्या भांडनात यांचे लयच हाल झाले होते, ट्रेक सुरु होण्याआधीच हे पण पूर्ण भिजले होते, म्हणल  ….  “कापड बदला, गरम च्या प्या, ८-१० बिस्कीट खावा, मग निघू”.

चहा-पान करुण जगतगुरुंच्या घरी गेलो, आमच्या जवळच राहतात …  तेथे हास्यसम्राट पण आले होते, गाडीत ब्यागा काय बसिनात, तरीबी आपल कोम्बाकोम्बी केली म्हणल पुढ़ जावून सेटिंग करु.

यावेळी एक गडी जास्त झाला होता आणि तोही आडदांड शरीराचा आणि ६ फुट उंचीचा, उंच बोका, त्यामुळे जरा जागेचा प्रश्न थोड्या वेळासाठी पडला होता, पण शेवटी उगाचच “७ सीटर” म्हणत नाहीत आपल्या अल्टोला. ब्यागा डिक्कीत कोंबून सगळे बसले, आणि स्टारटर मारला

…. अश्या पद्धतीने ट्रेक चा श्रीगणेशा झाला.             _______________________________________________________________________________

पाऊस कमी-जास्त होत होता, वातावरणात बर्यापैकी गारवा होता, पवार साहेबांनी रात्रभर जागून 90 च्या दशकातील, म्हणजे आमच्या शालेय जीवनाच्या काळातील दिलखुश करणारी गाणी डाऊनलोड केली होती, त्यामुळे प्रवासाच्या सुरवातीपासून DJ च काम त्यांनीच घेतले होते.

जगतगुरूंचे किस्से चालू झाले होते, आणि त्यावर हास्यसम्राटांचे हास्य म्हणजे काय विचारू नका, चाकणचा टोल नाका आला, पैसे द्यायचे नाहीत असे जगतगुरू म्हणाले, म्हणून तसेच गेलो, पैसे काही दिले नाहीत. प्रवास चालू होता, नाशिकचा रस्ता म्हणजे तुमच्या संयमाची परीक्ष्याच.

थोड्या अंतरावर गेलो तर एक मस्त कॉमेडी सीन दिसला, एक ट्रक चालला होता आणि त्याच्या टपावर एक औलादी अगदी हिरो सारख उभ होते, असे वाटत होते “फुल और कांटे” च शुटींगच. ओवरटेक केले, नंतर म्हणल त्याचा फोटो मस्त येईल, म्हणून जोरात गाडी पळवली आणि पुढे जावून थांबलो, मी उतरून फोटो घेतच होतो, तोपर्यंत तो खाली बसला आणि त्याने ट्रकच आमच्याजवळ थांबवला,

म्हणला काय झाले साहेब ?

म्हणल भावा का बसला खाली, फोटो काढायचा होता ना राव …..

तो म्हणला, “आहो आमाला भ्या वाटली म्हणून थांबलो” …  लय जबराट भेल होत, त्याला काय वाटल काय माहित …

त्याला म्हणल … “ठीक आहे भाऊ” जावा तुमी, आमी बी जातो .. आता गाडी थांबवलीच होती तर म्हणल धार मारून घ्यावी, तो ट्रकवाला पण गेला.

हेर आणि बोक्याची कापड सकाळी आमच्या घरापर्यंत येऊ पर्यंत भिजली होती, आणि ती वाळवायची होती, मग डोक्यात एक “आयडियाची कल्पना” आली, म्हणल सगळी वल्ली कापड गाडीच्या बाहेर काचेमध्ये अडकवून लटकवू आणि काचा बंद करू म्हणजे जोराच्या वाऱ्याने सगळी लगेचच वाळतील…. मग काय !! लटकावली सगळी कापड गाडीला …… सेल्फी बी काढला …

गाडीच्या आजूबाजूला कापड लटकावली होती, गाडी एकदम जोरकात पळवत होतो, कापड दणादण गाडीवर आपटत होती, हेर सारखा इचारायचा .. “पाटील, कापड उडून जाणार नायत नव्ह” …. आजूबाजूचे लोक बघत होते, म्हणत असतील कुठ आल्याती ही औलादी …….

गाडीत बऱ्याच विषयांवर चर्चा चालू होती (प्रत्येक ट्रेक मधला फेवरेट विषय जास्त होता … ख्या .. ख्या ..ख्या ) , अधुन मधून जगतगुरु इंग्लीश भाषेतून जोरदार जोक्स मारत होते, गाड़ी निबार पळत होती, ढगांनी डोंगराना कवटाळले होते त्यांचे सौंदर्य पाहून फ़ोटो काढण्याचा मोह आवरत नव्हता, सेल्फ़ी आणि फोटोंचा धुमाकूळ चालु होता, गाडी हरएक 15-20 मिनिटांनी थांबत होती, ते डोंगरांचे आणि ढगांचे मिलन म्हणजे बघत बसावे असे. अतिशय सुंदर असा प्रवास सुरु होता, वेगळी व्यक्तिमहत्व पण समविचारी माणस एकत्र होती, अतिशय सुंदर विषयांवर गप्पा चालू होत्या, माझी नजर पेट्रोल पंपावर होती, गाडीचे पोट भरवायचे होते. थोड्याच् अंतरावर HP चा पेट्रोल पंप दिसला, अल्टोचा टम्मी फूल केला. कापड पण जरा वाईस वाळली होती, म्हणल जावू दे … मिसळ खायला थांबल्यावर काढू, तोवर एकदम कडक वाळतील.

सिन्नर मध्ये पोहचलो, सिन्नर चे बस स्टॅण्ड म्हणजे एक विषयच अगदी विमानतळच राव, एखाद्या छोट्याश्या गावाच बस स्टॅण्ड जे एखाद्या मोठ्या शहराला ही लाजवेल असे होते.

थोड़ पुढे गेलो, सर्वांना पोटाची आठवण झाली, नाष्टा हा महत्वाचा विषय बनला होता पण रस्त्यावर सगळे ढाबेच होते कुठेही काही मिळत नव्हते नाशिबाने एका फाट्यावर एक चांगले छोटे हॉटेल दिसले, ५ मिसळ आणि २-४ वडापाव मागवले … सगळ्यांनी आपल २-२ पाव खावून विषय मिटवला .. पण आमचा विशल्या ४ पाव खाल्ला …

“हाय एवढ-एवढ पण खाताय पैलवानाएवढ” … 

बिगीबिगी खान उरकवल … गाडीला लटकवलेली कापड एकदम कडक वाळली होती, काढून ब्यागेत घातली … आता नाशकाशिवाय थांबायचं नाय असा डायलॉग मारून गाडी सुरु केली.             _______________________________________________________________________________

“मामा हरिहरगडला कस जायचं ?”

मामा : असा कुटला गड नाय हीत …. (तिकडे हरहर गड म्हणतात)

म्हणल … काय? आहो त्र्यंबकेश्वर तालुक्यातला हरिहर गड मामा …. अस काय करताय ?

मामा म्हणाले पुढ जो मोठा ब्रिज लागतो तिथून डाव्या हाताला जावा … तो त्र्यंबक रोड आहे आणि मग पुढे विचारा … म्हणल ओके !!!

जरा एक वेळात त्र्यंबक रोडला लागलो .. नाशिक मधून अंदाजे ४० किलोमीटर हरिहर गड असावा.त्र्यंबक रोडला अंदाजे २०-२५ किलोमीटर गेल्यावर एक “पेगलवाडी फाटा” लागतो जिथून डावीकडे जावे लागते. त्याच्या आगोदर आम्ही एका हॉटेल मध्ये थांबलो जिथून काही खाद्य पदार्थ घ्यायचे होते पण काही मिळाले नाहीत, २ नंबरची सोय पण तिथे चांगली होती. तिथून पुढे “अंजनेरी किल्ला” एकदम खास दिसत होता, जबरदस्त मोठा आणि उंच असा किल्ला.

थोड्याच वेळात आम्हाला पेगलवाडी फाटा लागला, डावीकडे वळून गाडी बाजूला लावली आणि पूर्ण माहिती विचारून घेतली … तोपर्यंत काही छोट्या-मोठ्या गोष्टी, बिस्कीट, ब्रेड, मेणबत्ती  … अश्या गोष्टी घेतल्या. १-२ टाईमपास फोटो काढले.

________________________________________________________________________________